EDDIE BO

Het thema van The Borderline was dit weekend Louisiana and its hot nights, met als muzikale gast vanavond niemand minder dan Eddie Bo, klein van gestalte, groots als muzikaal genie. Deze kerels dienen absoluut hun verstand niet te gebruiken als ze musiceren. Het komt uit hun hart, nieren, lever en pancreas. Ze kunnen niets anders en dat hoeft ook niet. Pak hun muziek af en ze houden op met bestaan. Eddie heeft tientallen awards binnen gehaald, en is een gevierde producer in The Big Easy. Hier in The Borderline zie je hem amper voortbewegen tussen het volk. Geen sterallures, geen gekakel. Maar eens op het podium slaat deze ingetogenheid om in een Katrina van formaat. En ginderachter weten ze wat dat betekent.
De saxofonist opende de set met een instrumentaal funky nummer, en meteen was het overduidelijk waar deze jongens vandaan kwamen, als we het al niet wisten. Deze tonen riepen dadelijk associaties op met The Meters ofte The Neville Brothers. De saxofonist was de orkestleider, tenminste zolang Bo niet op het podium stond. Toen deze aantrad trok eerstgenoemde zich meteen terug tot de tweede rij. Het klavierwerk van Eddie is op en top New Orleans sound. Je hoort Professor Longhair en Dr John The Nighttripper en Fats Domino en Art Neville en Ray Charles. Een wervelwind van deep south hits vlogen door de vernieuwde Borderline over de hoofden van de dansende grensbewoners. “Blueberry Hill…Hit The Road, Jack….Ooh pooh pa dooh….. Georgia….What I'd Say….Jambalaya…Knock On Wood….That’s What I Want.. …When The Saints…Do The Mess Around…Tipitina’s…..”
Zeventig jarige Eddie vuurde de dansende meisjes aan door hen “You got it ,babe” toe te roepen, en zijn ogen twinkelden zowaar deugnietachtig.
Zijn eigen schrijfsels zijn ook van dat vaatje getapt. “Check Mr Popeye…It Must Be Love ….My Dearest Darling….” en in “Hook and Sling” toonde hij de meisjes hoe ze met de kont moesten smijten. Drummer, bassist en gitarist hielden gespannen Eddie in het oog, want hij ging soms plotseling een ander tempo aan, niet zonder teken naar z’n ritme-sectie maar ze moesten toch zeer scherp staan om tijdig te repliceren.
Met mijn ogen dicht waande ik mij in Tipitina’s.
This is blues.
Morgen is’t nog Louisiana night in Borderline. Gretver..wanneer zullen we slapen ?